រឿង ហ៊ីងធាត់ និង ហ៊ីងស្គម

នេះជារឿងរបស់ហ៊ីងពីរ ហ៊ីងមួយធាត់ ហ៊ីងមួយទៀតស្គម។

 ថ្ងៃមួយ ពេលគេនាំគ្នាដើររកចំណី ក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងធុងទឹកកំបោរ។ ពួកគេមិនអាចលោតចេញមលខាងក្រៅបានទេ ព្រោះវារអិលខ្លាំងពេក។ ដូច្នោះហើយ ពួកគេមានតែហែលក្នុងធុងទឹកកំបោរនោះជាបន្តទៀត។

ហ៊ីងធាត់និយាយទៅកាន់កង្កែបស្គមថា”បង! យើងមិនគួរខំហែលអីទៀតទេ យើងគង់តែលង់ងាប់ជាមិនខាន ដូច្នេះយើងគួរតែឈប់ប្រឹងហែលតទៅទៀតទៅ”។ ហ៊ីងស្គមឆ្លើយវិញថា: “អូន! យើងត្រូវខំទទះជើងតទៅទៀត មុខជាមានគេមកជួយយើងជាមិនខាន”។ អ្នកទាំងពីរក៏ទទះជើងខំហែលជាបន្តទៅទៀត។

ហែលបានមួយរយះមក ហ៊ីងធាត់ក៏និយាយថា: “បង! មើលទៅអត់ប្រយោជន៍ទេ ខ្ញុំហត់ណាស់ ខ្ញុំមិនអាចតស៊ូបានតទៅទៀតទេ… ខ្ញុំសុខចិត្តលង់ស្លាប់ទៅចុះ។ ម្យ៉ាងទៀត ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃអាទិត្យ គ្មានអ្នកណាគេមកជួយយើងទេ។ យើងមុខជាគ្មាន ផ្លូវអីចេញរួចទេ”។

តែហ៊ីងស្គមឆ្លើយថា: “យើងត្រូវខំទៅទៀត ខំទទះជើងហែលទៅទៀត។ មុខជាមានអ្វីកើតឡើងមិនខាន យើងត្រូវខំតទៅទៀត”។

  

      ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក ហ៊ីងធាត់ក៏និយាយថា: “ខ្ញុំគ្មានកំលាំងចិត្តបន្តទៀតទេ ខំទៅក៏អត់បានការអីដែរ យើងគង់តែស្លាប់ជាមិនខាន។ តើខំដើម្បីអ្វីទៀត? ថាហើយក៏ឈប់ខំទទះជើងហែលតទៅទៀត។ ហ៊ីងធាត់ក៏ត្រូវលង់ស្លាប់ទៅ។ តែហ៊ីងស្គមវិញនៅតែខំទទះជើងជាបន្តទៀត”។

ដល់នាទីក្រោយមក ហ៊ីងស្គមដឹងថាជើងរបស់ខ្លួនប៉ះនឹងអ្វីរឹង មិនមែនទឹកកំបោរដូចមុនទេ។ តាមពិតទៅគេបានកូរទឹកកំបោរតាមរយះការទទះជើងហែលនេះ​ អោយក្លាយជា“ប៊េរី” ហើយហ៊ីងស្គមក៏លោតចេញពីធុងរួច ហើយរស់បន្តទៀត។